Η Ψυχολόγος Ειρήνη Κρυσταλλίδου για τον Ιό
Η πανδημία του κορωνοϊού γίνεται μια οδυνηρή και επίπονη ψυχολογική δοκιμασία- και αυτό θα μπορούσε να αποτελεί τη μία πλευρά ενός κακού σεναρίου εξελίξεων. Πως πιστεύετε ότι βιώνουν οι Έλληνες αυτήν τη δοκιμασία;
Καθώς η απειλή του κορωνοϊού για την σωματική μας υγεία μονοπωλεί το ενδιαφέρον ήταν εύκολο,αρχικά, να παραβλέψουμε τον αντίκτυπο που έχει αυτή η πανδημία και οι τρόποι αντιμετώπισης της στην ψυχική μας υγεία. Καθώς όμως η διάρκειά της καθώς και των περιοριστικών μέτρων που συνδέονται με αυτήν επεκτείνονται, η κατάσταση αποκτά έντονο ψυχολογικό χαρακτήρα με σοβαρό αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεση των ανθρώπων. Η φυσική απομόνωση ως στρατηγική περιορισμού της εξάπλωσης του ιού, είναι ιδιαίτερα δύσκολη συνθήκη καθώς εκ φύσεως ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Οι μελέτες μακροζωίας δείχνουν ότι ένας πρωταρχικός παράγοντας για μια μακροχρόνια, υγιή ζωή είναι το σχετίζεσθε. Η κάλυψη της ανάγκη μας, δηλαδή, να έχουμε φίλους και να διατηρούμε ουσιαστικές σχέσεις με άλλους. Οι Έλληνες λόγω του πολιτισμού μας και της έμφυτης τάσης μας για αυξημένηκοινωνικήσυναναστροφή και αλληλεπίδραση φαίνεται ότι δυσκολευόμαστε αρκετά με τα νέα δεδομένα αλληλεπίδρασης. Ίσως μεγαλύτερο φόβο από τον ίδιο τον ιό, μας δημιουργεί ο φόβος της απομόνωσης. Εξάλλου η εικόνα των εορτών για τους Έλληνες έχει την μορφή μεγάλων οικογενειακών τραπεζιών, όπου όλοι αγκαλιάζονται, φιλιούνται και χορεύουν. Και με τα νέα δεδομένα, καλούμαστε να βάλουμε την ανάγκη μας αυτή …σε αναστολή.
Φοβούνται οι συμπατριώτες μας περισσότερο τον κορονοιό ή τις υποδομές περίθαλψης στην πατρίδα μας; Πώς είναι η κατάσταση στα ελληνικά νοσοκομεία; Υπάρχουν ψυχολογικές επιπτώσεις;
Στις καθημερινές συζητήσεις με τους ανθρώπους διαφαίνεται μια ιδιαίτερη ανησυχία σχετικά με την τύχη που μπορεί να έχουν σε περίπτωση που χρειαστεί να νοσηλευτούν. Η ανησυχία αυτή το τελευταίο διάστημα βέβαια συνδέεται περισσότερο με την πληρότητα των διαθέσιμων κλινών στα νοσοκομεία της χώρας και όχι με την έλλειψη εμπιστοσύνης ως προς το υγειονομικό προσωπικό. Όλο αυτή η ανησυχία δημιουργεί μια συναισθηματική συνθήκη που είναι η πλέον επιζήμια για την ψυχική μας υγεία: τον φόβο για έλλειψη ελέγχου. Η αίσθηση αδυναμίας ελέγχου και η απομόνωση συνδέονται με την παθητικότητα, την έλλειψη νοήματος και συχνά οδηγούν ακόμη και σε κατάθλιψη, καθώς οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν μπορούν να καθορίσουν την ζωή τους.
Η απομόνωση αυτού του είδους δημιουργεί περισσότερα προβλήματα στην ελληνική οικογένεια ή την φέρνει πιο κοντά;
Υπάρχει περίπτωση να εμφανιστεί μια καινούρια γενιά ειδικά νέων ανθρώπων που θα είναι εμφανή τα σημάδια του πολύμηνου αυτού περιορισμού; Δεν αναφέρομαι μόνο στον εγκλεισμό στο σπίτι.Αναφέρομαι και στην ελευθερία των κινήσεων των ανθρώπων ειδικά των νέων (ταξίδια, διασκέδαση, ελευθερία, κτλ).
Η ηλικιακή ομάδα που πλήττεται περισσότερο στις παροντικές συνθήκες δεν είναι άλλη από τους νέους ενήλικες. Είναι αυτά τα παιδιά που βίωσαν την απομόνωση, έδωσαν πανελλήνιες, πέρασαν σε κάποια σχολή και ποτέ δεν πήγαν λόγω της πανδημίας. Είναι τα παιδιά, τα οποία έχουν κληθεί να θέσουν τη ζωή τους σε αναμονή. Όντως έχει δημιουργήσει μια νέα γένια ανθρώπων, οι οποίοι έχουν βιώσει αρχικά θυμό, μετά μελαγχολία και καταθλιπτική διάθεση και τώρα βρίσκονται στην φάση της διαπραγμάτευσης και αποδοχής της πραγματικότητας. Μιας βέβαια αποδοχής ως δεξιότητα προσαρμογής και όχι παραίτησης από τα δικαιώματά τους. Και καθώς αυτή η αποδοχή είναι απλά προσαρμογή, θα αρθεί με την αλλαγή των συνθηκών. Η επιστροφή στην κανονικότητα, κατά την ταπεινή μου άποψη, θα σημαίνει και την επιστροφή στον «ελεύθερο άνθρωπο».
Κρυσταλλίδου Ειρήνη, Ψυχολόγος
Msc Συμβουλετική Ψυχολογία
Msc Δίγλωσση Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση
